1.2 Międzynarodowy protokół analizy emisji dla samorządów lokalnych

 

Miasta i samorządy miejskie na całym świecie są odpowiedzialne za ponad 50% spośród wszystkich emisji GHG i samorządów lokalnych. Samorządy lokalne stały się głównym obszarem działań dotyczących minimalizowania i zarządzania gazem cieplarnianym (GHG). Potrzeba ustalenia wspólnych konwencji i unormowanego podejścia do ilościowego oznaczania emisji GHG doprowadziła do opracowania Międzynarodowego protokołu analizy emisji GHG w samorządzie lokalnym (IEAP).

 

Zasady i koncepcje wykorzystane podczas opracowywania wykazów wymagały dostosowania do norm międzynarodowych, a Międzynarodowy protokół LG został opracowany specjalnie, aby odnieść się do tych zasad i koncepcji ze szczególnym uwzględnieniem wymagań samorządów lokalnych i emisji w społeczności. Doświadczenie uzyskane przez ICLEI (Samorządy lokalne dla zrównowaŜonego rozwoju) od rozpoczęcia kampanii miast w celu ochrony klimatu w 1993 zostało wykorzystane do opracowania tego międzynarodowego protokołu analizy emisji.

 

Dokument IEAP był obszernie recenzowany z wykorzystaniem światowej sieci ekspertów w organizacjach recenzujących oraz komentowany przez członków ICLEI na całym świecie w ponad 1000 samorządów lokalnych. Organizacje recenzujące na całym świecie, które recenzowały ten protokół obejmowały Program Środowiskowy ONZ, Światowy Instytut Zasobów, Urząd Regulacji Energetyki, California Climate Action Registry (Kalifornijski Rejestr Klimatyczny), Federation of Canadian Municipalities (Federację kanadyjskich słuŜb miejskich) i Center for Neighborhood Technology (Centrum Technologii Okolicy Chicago).

 

Protokół bazuje na międzynarodowych normach, w tym:

• Seria norm ISO 14064 dotyczących gazów cieplarnianych,

• Korporacyjna norma inicjatywy protokołu GHG i protokołów ewidencjonowania projektów,

• Zmiany metodologiczne IPCC 2006,

• Dodatek agencji dla sektora publicznego GRI.

 

Protokół międzynarodowy (do tekstu którego odnosimy się w tym dokumencie) opisuje ogólne zasady i koncepcje, których kaŜdy samorząd lokalny, niezaleŜnie od lokalizacji, powinien przestrzegać podczas opracowywania wykazu GHG dla wewnętrznych działań samorządowych i dla całej społeczności. Źródła emisji, które naleŜy zawrzeć w wykazie GHG oraz metody stosowane do ilościowego oznaczenia tych źródeł muszą być spójne we wszystkich samorządach lokalnych. JednakŜe te źródła i metody są unikalne w przypadku porównań z innego rodzaju jednostkami biznesowymi opracowującymi wykaz.

 

Protokół składa się z dwóch części: Protokół międzynarodowy jest dokumentem ogólnym opisującym zagadnienia dotyczące wszystkich samorządów lokalnych, a dodatek krajowy jest opracowany specjalnie dla danego państwa. Dodatki krajowe w ramach projektu LAKS opracowywane są dla Włoch, Polski i Hiszpanii.

 

KaŜdy dodatek dla kraju opisuje w jaki sposób protokół międzynarodowy ma zostać wprowadzony w danym państwie oraz zawiera szczegółowe wskazówki dotyczące akceptowalnych źródeł danych, akceptowalnych w danym państwie wskaźników emisji dla paliw kopalnych, odpadów, elektryczności oraz metod analizy dla emisji subkrajowych, które odpowiadają wymogom krajowym. Istotne dane zawarte w dodatku krajowym pochodzą z krajowego raportu z inwentaryzacji dla kaŜdego państwa w postaci w jakiej zostały złoŜone w UNFCCC, dlatego teŜ powinny być takŜe zgodne z danymi stosowanymi w wykazach emisji korporacyjnych w danym państwie. KaŜdy dodatek krajowy podlega złoŜonemu procesowi recenzowania, w tym recenzjom przez przedstawicieli odpowiednich organizacji krajowych – tak więc proces ten moŜe odbywać się równolegle z wykorzystaniem narzędzia przez samorząd miejski.

 

Kopię ostatniego wydania protokołu moŜna pobrać ze strony http://www.iclei.org/ghgprotocol. Z tej samej strony moŜna pobrać dodatki krajowe, które zostały opublikowane lub zaktualizowane.